Dit is het vervolg van
dit verhaal.
Ik heb altijd gedacht dat ik met de modernste technieken geopereerd ben aan mijn
Mitralisklep, tot ik deze foto tegenkwam van een beroemde profeet. Kennelijk heeft hij dezelfde operatie ondergaan, en dat is bijzonder omdat dit ongeveer
2000 jaar geleden plaats vond. Dat betekent dat dit na de
circumcisie (4500 jaar geleden) wel de op een na oudste gedocumenteerde operatie is.
Geloof je niet in deze bijzondere ontdekking, dan kan het alleen maar zijn dat ik de
stigmata ontvangen heb en dus uitverkoren ben de nieuwe Heiland te zijn!
Hoe ging het verder met mij?(Vervolg op mijn vorige blog.)
Na mijn ontslag uit het ziekenhuis had ik nog steeds een hart met
atriumfibrilleren. Ik kreeg bloedverdunners en
bètablokkers. Na enige weken was de
INR waarde van mijn bloed hoog genoeg om een nieuwe poging van een cardioversie te ondergaan.
Op 4 oktober meldde ik mij nuchter bij dezelfde CCU als waar ik eerst opgenomen werd (deze keer mocht ik
wel lopend erheen), Ik mocht mijn onderbroek weer aanhouden, maar was wel meteen weer patiënt. Noodinfuus, bloedafname en ander lichamelijk onderzoek. Artsen, laboranten en assistenten liepen af en aan. Toen uren later alles in orde bleek te zijn werd mij uitgelegd dat ik nu
een elektrische cardioversie zou krijgen. Ik kreeg enorme elektrodes op mijn borst en rug geplakt en die werden aangesloten op een enorm eng apparaat met metertjes en knipperende lampjes. Ik kreeg via het infuus een slaapmiddel toegediend. Intussen zweette ik peentjes in de angst dat iemand per ongeluk tegen het knopje kwam... De verdoving wilde eerst niet werken en pas na de derde dosis vertelde ik dat ik nu een beetje duizelig werd. Toen kreeg ik krampen over mijn hele lichaam, werd draaierig en misselijk en toen ik mijn ogen open deed was iedereen al weg en de apparaten verdwenen. Ergens daartussenin moet ik verdoofd en behandeld zijn geweest.
Een man boog zich over mij en schreeuwde in mijn oor
"Meneer Kropveld, het is gelukt. Pas bij de derde poging kregen wij uw hart in normaal ritme". Na nog een paar uur bijkomen mocht ik weer naar huis. Mijn hart bonsde als een gek. De dagen erna had ik enorme last van een eerstegraads verbranding op mijn huid waar de elektroden zaten. Ik had kennelijk echt een maximale dosis gekregen.
Meteen daarop heb ik een
pulsoxymeter gekocht waarmee ik hartritme en zuurstof verzadiging van mijn bloed kan meten. Gelukkig zie ik daarop dat het tot nu toe goed gaat.
Ook heb ik een serie hart-fysiotherapie en psychologische begeleiding gehad. Een maand daarna kreeg ik een echo-onderzoek ter controle. Helaas bleek daaruit dat mijn Mitralisklep weer lekte. Ik zag de beelden van de echo, en het zag er dramatisch uit. De cardioloog echter verzekerde mij dat het niet levensbedreigend is, en kijkt het nog een half jaar aan. Ik neem aan dat dat niet vanzelf overgaat, dus ik kijk met enige angst uit naar het resultaat van het onderzoek daarna. Intussen ben ik ook niet van de bètablokkers en de bloedverdunners af.
Ik zegen jullie allen.
